Επί 28 χρόνια στην Ελληνική Ραδιοφωνία, κάθε φορά που ηχογραφούσα μια καινούργια εκπομπή αναρωτιόμουν ποιοι θα την ακούσουν, πού θα βρίσκονται εκείνη την ώρα και τι θα συγκρατήσουν από αυτήν.

Οι απαντήσεις που κατά καιρούς έχω πάρει σε αυτά τα εύλογα ερωτήματα, συγκινητικές, χιουμοριστικές, τρυφερές ή απροσδόκητες, συνθέτουν μια πολύ ενδιαφέρουσα «εικόνα», χαρακτηριστική της δύναμης του ραδιοφώνου αλλά και της γοητείας που εξακολουθεί να ασκεί σε ένα υπολογίσιμο μέρος του κοινού, παρά την παντοδυναμία της τηλεόρασης.

Ο Β. που τηλεφώνησε για να μου αφηγηθεί τις λεπτομέρειες μιας συναυλίας του 1957 στην οποία είχε παρευρεθεί ως παιδί, ο Σ. που από την εποχή που παρουσίαζα τις σπάνιες ηχογραφήσεις από το αρχείο της ΕΡΑ με τιμάει με τη φιλία του, έχοντας θέσει στη διάθεσή μου την πολύτιμη συλλογή των δίσκων του, ο Χ. που μου αποκάλυψε ότι από εμένα πρωτοάκουσε έφηβος τον αγαπημένο του συνθέτη, η Σ. που έγραφε σε κασέτες το παλιό μεσημεριανό μου ημίωρο και που τελικά έγινε ηχολήπτρια στο Τρίτο Πρόγραμμα, η Ι. που το διάλειμμά της άρχιζε μόλις ακουγόταν το σήμα της εκπομπής μου, ο Α. που μου εξηγούσε πέρυσι πώς οι μουσικές επιλογές μου τον βοηθούν τα απογεύματα να ζωγραφίζει, η Ζ. που ακόμα μου το χτυπάει ότι έχασε το ραντεβού της για να μη χάσει το τέλος μιας σονάτας «εκτός διδακτέας ύλης», παλιοί και καινούργιοι ακροατές, φίλοι και e-φίλοι, που παρακολουθούν, σχολιάζουν και συμμετέχουν ενεργά, προσφέροντάς μου την πολύτιμη «ανάδραση» που χρειάζεται μια εργασία όπως η δική μου, για να έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

Ανθρωποι εντός και εκτός Αθηνών, διαφορετικών ηλικιών,επαγγελμάτων και ενδιαφερόντων, αλλά με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την αγάπη τους για το ραδιόφωνο που εκπαιδεύει και ψυχαγωγεί με σεβασμό, γνώση και ήθος, αναδεικνύοντας, μέσα από τη μουσική και τον περιεκτικό λόγο, μια θεματολογία ίσως αντιεμπορική με αγοραίους όρους, ωστόσο απαραίτητη για όσους πιστεύουν πως ό,τι ορίζεται ως «πολιτισμός» αποτελεί βασικό στοιχείο της καθημερινότητάς τους.

Αυτό είναι το ραδιόφωνο που τώρα υπερασπίζονται και διεκδικούν, με ένα πάθος που με έχει συγκινήσει, κάνοντάς με να αισιοδοξώ και να ελπίζω στο καλύτερο, παρά τις δυσκολίες του τελευταίου διμήνου.

Αναδημοσίευση από: Καθημερινή